Choć na pierwszy rzut oka zwierzęta te wydają się bardzo podobne, istnieje wiele cech, które pozwalają odróżnić alpakę od lamy. Pierwszą i oczywistą jest wygląd – lama ma długie uszy i podłużny pysk. Z kolei narząd słuchu u alpaki jest krótki i przypomina nieco ten występujący u owcy, podobnie jak zaokrąglony pyszczek. Lama jest wyższa od swojej spokrewnionej kuzynki, osiąga około 1,5 metra wysokości, wyróżnia się smukłą sylwetką i cięższą wagą. Wełna alpaki jest jednowarstwowa i bardziej miękka od runa lamy, która posiada dwie warstwy owłosienia.
Czytaj więcej
Zwierzęta różnią się także usposobieniem. Alpaki są łagodniejsze i bardziej posłuszne, łatwo poddają się tresurze. Lamy to uparte osobniki, które często bywają agresywne i śmiałe. Słyną też z plucia – jest to forma komunikacji, najczęściej stosowana wśród członków stada, jednak ofiarą zachowania lamy może paść też człowiek. Alpaki bardzo rzadko korzystają z tej umiejętności i nie stanowią zagrożenia dla hodowcy.
Czy jest coś, co łączy te zwierzęta? Zarówno alpaki, jak i lamy należą do południowoamerykańskiej rodziny wielbłądowatych. Posiadają wspólnego przodka, północnoamerykańskiego wielbłąda, który trafił do Ameryki Południowej i dał początek wikuniom – pradziadkom dzisiejszych alpak, i guanako, czyli zwierzętom, od których z kolei wywodzą się lamy.
Alpaki to zwierzęta, słynące z niezwykłej wełny. Jest delikatna, lekka i bardzo ciepła, przez co tak ceniona przez wielu producentów. Jej walor stanowi także wysoka wytrzymałość, która zapewnia, że przedmioty wykonane z wełny alpaki służą swoim posiadaczom przez wiele lat. Wyjątkowa miękkość i lśniący połysk gwarantują, że runo bez trudu znajdzie swoich nabywców – europejski rynek stale się rozwija, przez co zwiększa się zapotrzebowanie na ten materiał. Alpaki produkują wełnę, która uznawana jest za jedną z najlepszych naturalnych tkanin na świecie.
Alpaki są uznawane jako ekologicznie przyjazne zwierzęta
- Nie powodują one żadnych szkód w miejscu, gdzie znajduje się hodowla.
- Posiadają trzy przegrodowy żołądek- pozwala im to bardziej efektywnie zamieniać pokarm na energię, potrzebując o wiele mniej trawy niż inne zwierzęta hodowlane.
- Alpaki jedzą trawę delikatne, przy tym nie powodują uszkodzenia korzeni.
- Indianie z Ameryki Południowej wykorzystują odchody alpak jako paliwo.
- Obornik jest dobrym środkiem użyźniającym gleby, na których uprawia się owoce i warzywa. Obecnie stosowany jest na polach ekologicznych.
- Włókno otrzymywane z alpak zawiera w sobie tłuszcz, dzięki czemu tkaniny mogą być prane bez użycia środków chemicznych.
- Różnorodność kolorystyczna oraz rodzajowa pozwala projektantom oraz tkaczom wykorzystywać to włókno do wyrobu różnych produktów oraz na bycie kreatywnym bez potrzeby wykorzystywania farb oraz innych chemikaliów.
Alpaka – gatunki
Wśród tych żyjących naturalnie w wysokich Andach zwierząt, wyróżnia się dwie odmiany – Suri oraz Huacaya. Każda z nich cechuje się innym wyglądem i rodzajem okrywy sierściowej. Odmiana Suri występuje znacznie rzadziej, ponieważ to Huacaya stanowi niemalże 92% całej populacji. Odróżnienie gatunków nie jest trudne, ponieważ Suri posiada długie, jedwabiste i niezwykle delikatne kosmyki, rosnące prostopadle po obu stronach ciała. Z kolei Huacaya charakteryzuje się gęstszym i bardziej puszystym owłosieniem, a także dobrze rozwiniętym korpusem, niewielką głową i silną szyją.
Ze względu na okres konkwisty hiszpańskiej, Suri jest gatunkiem ginącym – dokładnie wtedy zlikwidowano najwięcej osobników tej odmiany, jednak Indianom udało się uratować część alpak, które dzisiaj są najbardziej cenne. W zależności od tego, jaką wełnę hodowca chce uzyskać, należy wybrać odpowiedni gatunek. Runo Suri będzie bardziej wartościowe, głównie za sprawą lśniącego efektu i delikatnej struktury. Wełna Huacaya przypomina wełnę owczą i jest bardziej powszechna, dlatego jej wartość rynkowa jest niższa.